10u30:
Mijn spalk staat naast de witte stoel. Hij wacht opnieuw geduldig aan de zijlijn zoals bij iedere vaste afspraak. Dat zie ik vanuit een ooghoek terwijl ik languit lig op de massagetafel in de praktijk bij B. De deur naar de achtertuin staat open. Met mijn ogen dicht laat ik B. mijn linkervoet en been stretchen. Mijn aandacht wordt afgeleid naar het gezang van de vogeltjes die fluiten buiten. In mijn verbeelding zie ik ze allemaal kleurrijk naast elkaar op de vensterbank zitten. Ze kijken naar binnen en beseffen waarschijnlijk niet dat ze mij het mooiste orkest ooit geven.
De druk van de stretch vermindert en op dat moment open ik zachtjes mijn ogen en vraag aan B.: ‘Wil je ook even naar mijn rechterknie kijken?’ ‘Ik heb nog steeds pijn. Ik heb hem niet meer onder controle en daarom vertrouw ik hem ook niet meer.’
B. maakt bewegingen met mijn rechterbeen en drukt op verschillende plaatsen rond mijn knie. Ik hou mij krampachtig vast aan de tafel omdat ik weet wat er komt. De pijnsignalen naar mijn hersenen kleuren instant roodgloeiend. ‘Help, ik sta in brand.’, schreeuwt mijn innerlijke stem. Ik zou kunnen vloeken maar in plaats daarvan knijp ik nog even in de tafel. Ik hoor de vogeltjes niet meer. ‘Zouden ze nog binnenkijken?’ Bert duwt nog even door op dat pijnlijkste punt. In mijn verbeelding hang ik allang tegen het plafond.
Ik wis die gedachte bewust en plaats mezelf aan een azuurblauwe zee met mijn voetjes in het fijne strelende zand. Ik heb een grote regenboog-cocktail in mijn hand 🙂 Ik adem diep in en heel lang uit. Er verschijnt een warme glimlach op mijn gezicht.
‘Een zware ontsteking van jouw ligamenten(= gewrichtsbanden) rond je rechterknie, mogelijks ook jouw binnen meniscus.’ Mijn pupillen vergroten, ik slik even, ook mijn glimlach slik ik door. ‘Wat nu?’
‘Ik zie dat vaak bij patiënten die heel gemotiveerd zijn, die lopen blessures op.’ ‘Die oefenen en bewegen heel intens. Dat heeft ook een keerzijde.’ ‘Dan kom je vaker je grenzen tegen.’
‘Weet je B., er is geen alternatief. Ik heb het ervoor over. Het is een keuze die ik maak.’
‘Een keuze kan zijn: niet fietsen en niet stappen, maar dan heb ik dagelijks rugpijn die uitstraalt naar mijn nek en beide benen.’ ‘Die pijn is onleefbaar en onverdraagbaar.’ ‘Dan fiets ik liever iedere dag om ervoor te zorgen dat ik dat monster in de tang houd.’ ‘Die kniepijn is lokaal en verzorgbaar.’
B. knikt instemmend. ‘Jouw trainingen zorgen er ook voor dat je krachtiger wordt. Door jouw doorzettingsvermogen maak jij je spieren sterker. Als je spieren sterker zijn valt ook niet alle last op jouw gewrichten en gewrichtsbanden. De spieren vangen dit dan grotendeels op.
‘Anderen hadden al veel vroeger alarm geslagen en de pijn aangegeven. Jij zegt met een glimlach op jouw gezicht: ‘Kijk jij ook eens naar mijn knie.’
‘Zo kom je er niet veel tegen.’, is wat ik uit zijn woorden opmaak.
‘Mag deze lastige patiënt nog fietsen, of is stappen beter?, vraag ik fluisterend met een bang stemmetje.
‘Voor nu, met de ontsteking, is fietsen beter, die beweging valt in een gesloten keten, als het ware. Bij het stappen heb je te veel botsing, weerslag op de knie bij iedere voet die bruusk op de grond terechtkomt.’ ‘Start met heel veel ijs, als dit niet voldoende helpt, overgaan naar het nemen van ontstekingsremmers.’ ‘Ik zal jouw knie ook nog tapen. Zo kan je pronken met je tijdelijke tattoo 😉. Ik glimlach breed terug naar B.
‘Alle statische oefeningen zijn ook nog toegelaten. De dynamische zijn tijdelijk uitgesloten, bv. Squats.’
‘Oke, ik begrijp het volledig.’ ‘Eén voordeel, ik word ooit nog mijn eigen expert.’😅
Een expert die nu alleen maar zeggen kan:
‘Mentaal kan ik het aan, dat is het belangrijkste. Mijn brein sleept er mijn lichaam wel doorheen. Zoals het altijd al heeft gedaan.’💪🏻👌
Krachtige kriebels
Miss_tri
Miss_tri 