Leven, wens en gezondheid

#eetderegenboog

Vrijdag 17 juni 2022, 16u:
‘Is het ok dat ik de ontstekingsremmers verder blijf nemen, dokter?’, vraag ik toch wel wat ongerust omtrent mijn gezondheid.
‘Kelly, jij bent nog jong, 39 jaar, doe gerust!’ Ik staar naar hem, terwijl ik iets beklemmend voel rond mijn hals en keel. Ik zie ineens mijn vader zitten aan zijn bureau. ‘Dit moet hij ook gedacht hebben op zijn 39 lentes, ‘Ik ben nog jong.’ Toen nog onwetend over het feit dat hij eigenlijk zijn laatste 3 levensjaren doorholde. Hij had geen tijd om erbij stil te staan.

Bont, zaadje en ‘regen noch zon’-sfeer

Zaterdag, 16u02:
Ik besef ten volle dat ik het te bont heb gemaakt. Maar eerlijk, gedane zaken maken geen keer.
De afgelopen weken zitten verweven in een wirwar van omstandigheden waar mijn lichaam aan ten onder is gegaan, zonder ik het zelf kon controleren.

Als ik dien te beginnen bij het zaadje van het beeld van deze foto dan zal dit allicht 16 februari 2022 zijn.

Vriendin, dankbaar en elektrische benen.

vrijdag 15 april 2022:
Zonder besef van tijd zien we opeens een weerspiegeling van de zon op het water. Als ik in mijn zijspiegel kijk zie ik een spoor van drie wielen die samen dezelfde 30 kilometer bij elkaar draaiden. Ik glimlach naar haar en zij glimlacht naar mij.

Bewust, opruimen en aandikken

Video by Stijn Papp

10u27:
Door het keukenraam gluur ik naar buiten.
Een groepje grijze duiven pikken eten van de grond.
Soms in een versnelling , soms pauzeren ze en kijken dwaas in het rond.
Onder een blauwe hemel zie ik duidelijker het jonge groen ontluiken op de gewortelde bomen. ‘Zouden ze kracht verliezen door de vrieskou?’ Ik kan het antwoord niet lezen in hun ogen.
Een bromvlieg in huis en rond mijn oren verstoord het tikken van mijn woorden.
De zon weerspiegelt op het achterlicht van de wagen aan de overkant. Het verblindt me. Ik kijk snel weg.

Bad van rust, open veld en stille dagen

Photo by Kelly Buysse

16u56:
Ik blader even terug in mijn blog. Ik kijk naar de blanco data, het lijkt wel of ik niets te vertellen had de afgelopen dagen. Geen letter is er verschenen. En toch, vertelt het zoveel.
Het vertelt de nood aan een pauze. Even stilte.
Als de zee, zonder eb of vloed.

365 positieve dagen, open venster en rode Ferrari met drie wielen

Photo by Kelly Buysse

Gisterenavond, 20u:
‘365 positieve dagen.’, is de eerste zin die mijn gedachten kruisen op het moment dat ik scrollend zie dat facebook deze herinnering met me deelt.

Cadans, slappe vod en durf

Photo by Kelly Buysse

13u: Ik kijk naar beneden en zie hoe mijn beide benen draaien in het rond. ‘Ik beweeg!’ Sneller dan ik ooit hoopte. Nee, droomde! Samen met de zonnestralen op mijn gezicht nestelt ook de dankbaarheid zich diep in mijn vezels. Ineens voel ik de drang om ‘Ik ben dankbaar!’, te schreeuwen tegen de natuur, zo luid als ik kan vanop mijn zadel van mijn driewielfiets. Het antwoordt niet terug, maar ik heb er vrede mee. Ik geniet van het stille zwijgen. De rust die het me geeft.

Focus, revalidatie en slipgevaar

Photo by Hugo Ramos on Unsplash

Maandagavond, 22u15:
Met een deken over mijn slapende lichaam lig ik met mijn ogen half toe in de zetel naar de televisie te gluren.
De aflevering van ‘De Verraders’ loopt op zijn einde.
‘Kijken we nog even naar ‘De Verhulstjes’?’
5 seconden is het muisstil, ik hoor mezelf denken en antwoord: ‘Nee, ik kruip lekker warm in mijn bedje.’
‘Als ik nu terug genoeg rust en slaap neem. Plus ook bewust in mijn ademhaling blijf dan geloof ik dat alles terug goed komt!’ Dit zeg ik opzettelijk luidop. Ik wil mezelf hieraan graag herinneren.

kritisch nadenken, wilskracht en geen Selffulfilling prophecy

Donderdag, 9u45, in de praktijk van podoloog Heidi:
‘Met jouw wilskracht zie ik de mogelijkheid om jouw hulpmiddelen naar de toekomst toe zachter te krijgen, zelfs een evolutie naar steunzolen voor beide voeten lijkt niet uitgesloten’, zegt de vriendelijke jongedame met mijn spalk tussen beide handen, gesteund op haar schoot.

Een onverwachte hoop baant zich een weg tussen de bedenkingen in mijn hoofd.

Lege ogen, pauzeknop en spiegelbeeld

Photo by Andre Mouton on Unsplash

12u56: Met lege ogen zit ik naar mijn WordPress-scherm te staren. Mijn lichaam is moe en mijn hersenen kunnen mijn gedachten niet meer op een rijtje plaatsen. Ik gun mezelf een pauze om iets anders te doen. Zo duw ik de stress weg en rijs ik uit dit negatieve gevoel.