3 juli 2022: ‘Ik wil chocolatechipcookies, mama 😍’, glimlachte Yana naar mij. ‘Waarom ook niet?’, dacht ik bij mezelf, ook dat kan gezond!
Chocolate Chip Cookies 🤤
Leven, wens en gezondheid
Vrijdag 17 juni 2022, 16u:
‘Is het ok dat ik de ontstekingsremmers verder blijf nemen, dokter?’, vraag ik toch wel wat ongerust omtrent mijn gezondheid.
‘Kelly, jij bent nog jong, 39 jaar, doe gerust!’ Ik staar naar hem, terwijl ik iets beklemmend voel rond mijn hals en keel. Ik zie ineens mijn vader zitten aan zijn bureau. ‘Dit moet hij ook gedacht hebben op zijn 39 lentes, ‘Ik ben nog jong.’ Toen nog onwetend over het feit dat hij eigenlijk zijn laatste 3 levensjaren doorholde. Hij had geen tijd om erbij stil te staan.
Onmacht, bureaucratie en doorgaan
14u:
Mijn kleenex voelt nat en sompig aan in mijn hand. De zwarte strepen verraden dat er geen mascara meer aan mijn wimpers hangt. Ik zit op een tuinstoel buiten aan het gras, langs mij ligt mijn kruk.
De enige weg in het leven is vooruit. Dat wil ik ook. Ik ben een vechter, maar als ik tegengehouden word in mijn gevecht, dan word ik kwaad.
Doorgaan met lezen “Onmacht, bureaucratie en doorgaan”Heerlijke fantasie, sterke illusie en verscheurde hartpijn
Met mijn elleboog op de de keukentafel rust mijn kin in de palm van mijn hand. Door het open keukenraam hoor ik de wind razen tussen de bladeren van de bomen. Ze zijn sterk, de wind én de bomen. In huis is het stil. Het enige wat ik hoor is het kraken van de diepvries en mijn armbanden die rinkelend de tafel strelen terwijl ik deze woorden vorm op mijn klavier. Het uitgelezen moment om het rommeltje in mijn hoofd op te ruimen, aldus nog eens te schrijven.
Doorgaan met lezen “Heerlijke fantasie, sterke illusie en verscheurde hartpijn”Bont, zaadje en ‘regen noch zon’-sfeer
Zaterdag, 16u02:
Ik besef ten volle dat ik het te bont heb gemaakt. Maar eerlijk, gedane zaken maken geen keer.
De afgelopen weken zitten verweven in een wirwar van omstandigheden waar mijn lichaam aan ten onder is gegaan, zonder ik het zelf kon controleren.
Als ik dien te beginnen bij het zaadje van het beeld van deze foto dan zal dit allicht 16 februari 2022 zijn.
Doorgaan met lezen “Bont, zaadje en ‘regen noch zon’-sfeer”Tijdelijke tattoo, brand en regenboog-cocktail
10u30:
Mijn spalk staat naast de witte stoel. Hij wacht opnieuw geduldig aan de zijlijn zoals bij iedere vaste afspraak. Dat zie ik vanuit een ooghoek terwijl ik languit lig op de massagetafel in de praktijk bij B. De deur naar de achtertuin staat open. Met mijn ogen dicht laat ik B. mijn linkervoet en been stretchen. Mijn aandacht wordt afgeleid naar het gezang van de vogeltjes die fluiten buiten. In mijn verbeelding zie ik ze allemaal kleurrijk naast elkaar op de vensterbank zitten. Ze kijken naar binnen en beseffen waarschijnlijk niet dat ze mij het mooiste orkest ooit geven.
Van mijn hart, eerlijk en kiezen is niet verliezen
Woensdag, 11u45:
‘Je hebt de wereld laten geloven, of beter zelfs, laten uitschijnen dat je alles kan. De buitenwereld, zelfs je familie, begrijpt niet waarom je sommige dingen nu niet meer doet. Ik heb het er zelf af en toe nog moeilijk mee. Maar zij beseffen niet dat je lichaam naar overlevingsmodus is geswitcht.’ ‘Ik besef dit wel.’ ‘Het is moeilijk dit aan de buitenwereld uit te leggen!’
Schokkend gesnik, angstkleed en verdomd stil
Woensdag, 9u10:
Op mijn barkruk in de keuken sluit ik mijn ogen.
Mijn linkerhand tikt op mijn linkerbovenbeen.
Mijn rechterhand tikt op mijn rechterbeen.
Heen en weer en op hetzelfde ritme.*
Ik zie niet meer dat mijn psychologe via whereby heel dicht bij me blijft.
Ik duik in gedachten voor de tweede keer terug in de tijd. Terug naar dat moeilijkste moment. In gedachten open ik opnieuw de juiste deur in een lange donkere gang.
Nu blijf ik bewust in de deuropening staan.
Brein foppen, mentale focus en hoop
Vrijdag 22april rond 14u:
In het midden van de velden te Mullem ben ik nog een stipje op drie rode wielen. Ik kijk rondom mij heen en het enige wat ik zie is groen, groen, groen. Zo sterk zelfs dat ik het beton, waarop ik mij verder laat bollen, niet meer opmerk. Ik adem in en adem heel langzaam uit. Mijn lichaam is gevuld met hoop. Zelfs bij het uitademen raak ik het niet kwijt.
Vriendin, dankbaar en elektrische benen.
vrijdag 15 april 2022:
Zonder besef van tijd zien we opeens een weerspiegeling van de zon op het water. Als ik in mijn zijspiegel kijk zie ik een spoor van drie wielen die samen dezelfde 30 kilometer bij elkaar draaiden. Ik glimlach naar haar en zij glimlacht naar mij.
Miss_tri 