16u56:
Ik blader even terug in mijn blog. Ik kijk naar de blanco data, het lijkt wel of ik niets te vertellen had de afgelopen dagen. Geen letter is er verschenen. En toch, vertelt het zoveel.
Het vertelt de nood aan een pauze. Even stilte.
Als de zee, zonder eb of vloed.
12u20:
Ik lig in mijn bed met mijn gezicht naar het raam gericht. Een glinstering van zon valt de kamer binnen. Ik sluit mijn ogen. Op de achtergrond zweeft zachte muziek uit mijn Spotifylijst en ik voel aan alles dat de lente zich nestelt.
Gisteravond, 18u01:
‘Zonder mijn bobaththerapie zak ik zo terug in elkaar!’, is waar ik terug aan denk op het moment dat ik mijn antislipkousen aantrek. Voor mij is dit ‘het belangrijkste handvat’ dat mij rechthoudt.
Zie je deze jas hierboven? Als je heel goed kijkt dan zie je dat die gedragen wordt door de kapstok. Niet door zichzelf. De jas blijft mooi rechtop en in evenwicht, net door de kapstok toe te laten.
Doorgaan met lezen “Nieuwe kapstokken, veranker en kader”
Gisterenavond 22u15:
Met mijn ogen dicht beeld ik mij een blanco zwart tekenblad in. Ik blijf ernaar staren. Ik adem in via mijn neus en ook terug uit door mijn neus. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. De ontsnapte lucht blaast het blad omhoog, lichtjes, het blad trilt een beetje. Daaronder zit een wirwar aan koorts en prikkels.
Maandagavond, 22u15:
Met een deken over mijn slapende lichaam lig ik met mijn ogen half toe in de zetel naar de televisie te gluren.
De aflevering van ‘De Verraders’ loopt op zijn einde.
‘Kijken we nog even naar ‘De Verhulstjes’?’
5 seconden is het muisstil, ik hoor mezelf denken en antwoord: ‘Nee, ik kruip lekker warm in mijn bedje.’
‘Als ik nu terug genoeg rust en slaap neem. Plus ook bewust in mijn ademhaling blijf dan geloof ik dat alles terug goed komt!’ Dit zeg ik opzettelijk luidop. Ik wil mezelf hieraan graag herinneren.
En buik.
22u45:
’Daar betrap ik mezelf zelden op.’ Lig ik te fluisteren in mijn bed.
17u10:
De magere melk staat al klaar. Ik trek 2 kleine banaantjes van de tros, die samen met wat clementines en appelen in de glazen fruitmand liggen. Met een soeplepel schep ik een beetje zuivere cacaopoeder uit mijn glazen pot. Ik mix alles glad samen in mijn ‘On the go’-mixer van moulinex. Ik zie de massa draaien en begin te glimlachen naar deze superaankoop die ik ooit cadeau gekregen heb.
2u30: Plots word ik vastgegrepen en uit mijn droom getrokken.
De pijn aan de binnenkant van mijn knieën is snijdend. Ze lijken als magneten aan elkaar vast te zitten. Ik trek mijn knieën uit elkaar. De pijn verzacht en ebt gelukkig weg.
Miss_tri 